Ciężko wyobrazić sobie leśny spacer bez stukania dzięciołów w pnie drzew. Zastanawiając się nad najbardziej charakterystycznymi cechami tych ptaków z pewnością pierwsze, co nasuwa się na myśl to wyjątkowo wytrzymały dziób. Jednak na szczególną uwagę zasługuje ich język osiągający długość równą długości całego dzięcioła. KlasyfikacjaGromada: ptaki (Aves)Rząd: dzięciołowe (Piciformes)Rodzina: dzięciołowate (Picidae)Podrodzina: dzięcioły (Picinae)Dzięcioły w klasyfikacji znajdują się bardzo blisko ptaków wróblowatych. Ich kuzynami z rodziny Picidae są krętołowy (Jynginae), dzięciolniki (Picumninae) oraz hispaniolaki (Nesoctitinae).Dzięcioły w klasyfikacji znajdują się bardzo blisko ptaków i ewolucjaSzacuje się, że bezpośredni przodkowie dzięciołów zamieszkiwali ziemię już we wczesnym pliocenie. Są to 3 gatunki, jednak nie wchodzą one w skład oficjalnej klasyfikacji. Sama systematyka podrodziny dzięciołów też jest dość skomplikowana, ze względu na ich genetyczne wyróżnia się jednak około 180 gatunków dzięciołów, które można spotkać na całym to nadrzewne ptaki, które zakładają swoje siedliska na terenach naturalneDzięcioły to nadrzewne ptaki, które zakładają swoje siedliska na terenach zalesionych. Największe zróżnicowanie gatunków występuje w tropikalnych lasach deszczowych, ale występują także na sawannach, terenach zakrzewionych czy lasach bambusowych. Nawet łąki i pustynie zostały skolonizowane przez niektóre gatunki. CharakterystykaDzięcioły wyróżniają się od innych ptaków przede wszystkim wyjątkowo mocnymi dziobami, które przypominają dłuto. Umożliwiają one dzięciołom robienie otworów w pniach drzew, a także wyszukiwanie pokarmu w dzięcioła owija się wokół dzięciołaJedną z najbardziej charakterystycznych cech dzięciołów jest również ich długi język, który może być wyrzucany do przodu w celu złapania języka jest często równa długości całego dzięcioła. Umożliwia to niezwykłe umiejscowienie języka w czaszce. Nie jest on przymocowany do głowy zwierzęcia jak u innych ptaków, ale owija się wokół z najbardziej charakterystycznych cech dzięciołów jest ich długi język, który może być wyrzucany do przodu w celu złapania budowa głowy chroni mózg dzięcioła przed wstrząsami wywoływanymi uderzaniem dziobem w twarde pnie drzew. Ma on stosunkowo grubą czaszkę, ale kości są zbudowane ze struktury gąbczastej, która tworzy coś w rodzaju „poduszki” dla mózgu. Dodatkowo w przestrzeni podpajęczynówkowej jest dość niewielka ilość płynu mózgowo-rdzeniowego. Niewielki mózg dzięciołów jest bardziej odporny na wstrząśnienia niż w przypadku innych wyróżniają się od innych ptaków przede wszystkim wyjątkowo mocnymi dziobami, które przypominają uderzeń służą również odpowiednio zmodyfikowane połączenia między kośćmi czaszki i szczęki górnej oraz mocne mięśnie szyi. Przed drewnianymi odpadkami chronione są także oczy – dzięki specjalnej membranie oraz nozdrza, które mają bardzo wąską budowę i pokryte są dzięciołów w zależności od gatunku zakończone są czterema lub trzema palcami. W pierwszym przypadku są to dwa skierowane do przodu i dwa do tyłu, co umożliwia przyczepianie się do powierzchni pionowej. Pomocny jest tu również sztywny ogon. W drugiej wersji jest tylko jeden palec budowa głowy chroni mózg dzięcioła przed dzięciołów są znacznie zróżnicowane pomiędzy gatunkami. Najmniejszym z nich jest Picumnus aurifrons osiągający długość zaledwie 8 centymetrów i ważący 7 gram. Występuje on Boliwii, Brazylii, Kolumbii oraz gatunek jest trudny do określenia, ze względu na trudność w ustaleniu, które gatunki są już wymarłe. Najprawdopodobniej jednak największą długość osiąga występujący w Azji Mulleripicus pulverulentus – około 50 centymetrów. Jego waga dochodzi do 450 gramów. Wśród dzięciołów widoczny jest dymorfizm płciowy – samce są nieznacznie większe niż gatunków dzięciołów jest w dominującej części biała, czarna, brązowa lub gatunków jest w dominującej części biała, czarna, brązowa lub zielona. Mają także czerwone i żółte plamy na głowach i brzuchach. Jasne obszary służą sygnalizacji, a ciemno często są dodatkowo między płciami nie jest bardzo zróżnicowane, ale zdarza się, że samce mają więcej kolorowych plamek na dzięciołów składa się głównie z owadów takich jak mrówki, termity, pająki i gąsienice. Jedzą także larwy, owoce, orzechy oraz soki żywych drzew. Żerowanie ułatwia im specjalna budowa języka, który posiada dodatkowo ostre kolce pomagające wydobywać drzewne budują swoje gniazda w pniach drzew, choć gatunki żyjące na pustyni drążą je w (dziuple)Dzięcioły budują swoje gniazda w pniach drzew, choć gatunki żyjące na pustyni drążą je w kaktusach. Są one umieszczone około 15-45 centymetrów poniżej otworu wejściowego. Dzięki temu stają się niewidoczne dla drapieżników, a znajdujące się w środku jaja nie potrzebują dodatkowej ochrony. Gniazdo mieści zwykle od 2 do 8 jaj. Zbudowanie całej siedziby zajmuje ptakom około miesiąca Ubytki w pniach drzew tworzone przez dzięcioły są ponownie wykorzystywane przez inne ptaki, jak szpaki, niektóre kaczki i sowy, a nawet niewielkie ssaki, np. wiewiórki leśne. Bywa, że chcą one zająć gniazdo jeszcze, gdy mieszka tam dzięcioł. Potrafi być on wtedy bardzo ze względów bezpieczeństwa dzięcioły wybierają dziuple o otworach, które są niewiele większe od wymiarów ich ciała. Ledwie mogą się przecisnąć do wnętrza dziupli. Wśród gatunków występujących w Polsce jedynie kowalik potrafi zmniejszyć wielkość otworu wejściowego dziupli poprzez zalepienie błotem jego gromadzą zapasy w wykutych otworach w pniach społeczneSposób organizacji życia społecznego jest wśród dzięciołów zróżnicowany pomiędzy poszczególnymi z nich są samotnikami, agresywnymi nawet wobec innych dzięciołów. Inne żyją w grupach, których celem jest głównie wspólne zapewnianie sobie pożywienia oraz ochronę przed są aktywne w czasie dnia. Noce spędzają w gniazdach. Dzięcioły, są zwierzętami monogamicznymi, a przypadki poligamii stwierdzono jedynie u kilku gatunków. Para współpracuje w budowie gniazda, wysiadywaniu jaj oraz wychowywaniu młodych. U większości ptaków z tej rodziny to samiec wkłada większy wysiłek w tworzenie siedziby i bierze „nocną zmianę” podczas wysiadywania w gnieździe znajduje się około 5 białych jaj, a ich barwa pozwala dzięciołom dostrzec je w słabym świetle. Jaja są wysiadywane przez 11-14 dni. Młode opuszczają gniazdo zazwyczaj w 18-30 dni po – ciekawostkiNazwa dzięciołów pochodzi od charakterystycznego dźwięku wydawanego przez ptaka podczas uderzania dziobem w pnie gatunkiem dzięcioła występującego w Polsce jest dzięcioł duży (Dendrocopos major).Ponad 70% dziupli dzięcioła średniego (Dendrocopos medius) znajduje się w martwych pniach lub duży (Dendrocopos major) ok. 35% dziupli wykuwa w martwych działań dzięciołów…Polecamy:PtakiPapugiFlamingiPelikanyŻurawieAlbatrosy

Pleszka zwyczajna, to gatunek niewielkiego ptaka z rodziny muchołówkowatych. Występowanie Pleszka zwyczajna zamieszkuje praktyczne całą Europę, środkową część Azji oraz Bliski Wschód. Pleszka zwyczajna jest ptakiem wędrownym – wędruje na znaczne odległości. Zimuje oczywiście w cieplejszych rejonach świata, głownie w Afryce oraz na Półwyspie Arabskim. Pleszka zwyczajna wstępuje oczywiście także w naszym kraju. Jest uznawana jako dość nieliczny ptak, występujący przede wszystkim na nizinach. Swoje gniazda buduje przede wszystkim w dziuplach, chętnie korzysta również z wystawionych budek lęgowych. Nierzadko na miejsce bytowania wybiera opuszczone budynki, szczególnie te stojące w zacisznym miejscu w lesie, czy też w jego okolicy. W przypadku, gdy nie znajdzie takich miejsc, bytuje choćby w połamanych gałęziach. Wygląd Długość ciała to około 15 cm, rozpiętość skrzydeł wynosi około 24 centymetrów. Jasny dół ciała, przechodzący w rudy. Skrzydła i góra ciała szara. W zależności od podgatunku, upierzenie na głowie równa się upierzeniu ciała, lub jest w części czarne. Pożywienie Pleszka to ptak, który odżywia się przede wszystkim owadami. Swoje pożywienie może chwytać w locie, bardzo często również wydłubuje pożywienie z zalęgających liści, lub po prostu z ziemi. Często również zjada owady, wydłubując je z pni drzew. Ciekawostką jest fakt, iż w ciągu 8 godzin, ptak zjada o wiele więcej owadów niż sam waży. Przeprowadzono badania, w trakcie których podawano im mniej pokarmu – ptaki ginęły z głodu. Lęgi Samica wyprowadza kilka lęgów w roku. Zawsze składa 6-7 jaj. Zdarza się, że wysiaduje również jaja podrzucone przez kukułkę. Wysiadywanie jaj trwa mniej więcej dwa tygodnie. Młode przez około 15 dni dokarmiane są przez samicę i samca. Później, jeszcze przez dwa tygodnie przebywając poza gniazdem, ale na terytorium rodziców są przez nie dokarmiane. Po tym czasie małe stają się samodzielne. Ptak jest objęty w naszym kraju całkowitą ochroną gatunkową.

czajka » ptak wodny z rodziny siewek o charakterystycznym czubku z długich piór na głowie. czajka » ptak z czubem na głowie, o czarno-białym upierzeniu. czajka » ptak z czubkiem. czajka » ptak z czubkiem, łowny. czajka » ptak z rodziny siewek. czajka » ptak z rodziny siewek, wodny. czajka » ptak z rodziny siewkowatych. czajka

Możesz użyć tego obrazu wektorowego bez tantiem "Sowa szczęśliwy ptak rodzina emblemat kwiatowy" do celów osobistych i komercyjnych zgodnie z licencją standardową lub rozszerzoną. Licencja standardowa obejmuje większość przypadków użycia, w tym reklamy, projekty interfejsu użytkownika i opakowania produktów, i pozwala na wydrukowanie do 500 000 kopii. Licencja rozszerzona zezwala na wszystkie przypadki użycia w ramach licencji standardowej z nieograniczonymi prawami do druku i pozwala na używanie pobranych plików wektorowych do celów handlowych, odsprzedaży produktów lub bezpłatnej obraz wektorowy jest skalowalny do dowolnego rozmiaru. Możesz go kupić i pobrać w wysokiej rozdzielczości do 3263x2909. Data wgrania: 22 wrz 2012

Prosta, ale wciągająca gra WOW Guru to rodzaj gry, w której wszyscy prędzej czy później potrzebują dodatkowej pomocy, ponieważ w miarę przechodzenia prostych poziomów nowe stają się coraz trudniejsze. Dlatego ta strona jest stworzona z myślą o udzieleniu pomocy w WOW Guru Dowolna sól lub ester kwasu ftalowego odpowiedziach.

Wydawać by się mogło, że kiedy myśliwy chce zapolować, bierze strzelbę, czasem psa, ewentualnie kilku kolegów i wychodzi do lasu. Nie wszystko jednak jest takie proste. Wcześniej należy znać gatunki zwierząt łownych, a także mieć świadomość, że większość z nich znajduje się pod okresową ochroną i nie zawsze można do nich strzelać. Jakie gatunki zalicza się do łownych, gdzie ich szukać, jakie mają zwyczaje, wreszcie – kiedy są okresy łowieckie, o tym wszystkim obowiązującym w omawianej kwestii jest Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 11 marca 2005 roku w sprawie ustalenia listy gatunków zwierząt łownych, które wprowadza podział: Jelenie szlachetne – prowadzą zazwyczaj dzienny tryb życia (nocny, jeżeli poczują się zagrożone); żyją w chmarach, na czele każdej stoi łania licówka – prawo łowieckie zabrania strzelania do licówki w czasie polowania! Jelenie na wolności żyją 12-15 lat. W Polsce ich liczba (wg badań GUS z 2011 roku) wynosi około 190 tysięcy i stale wzrasta. Polowania: na jelenie byki od 21 sierpnia do końca lutego, na łanie od 1 października do 15 stycznia, na cielaki od 1 października do końca lutego. Jelenie sika (wschodnie) – gatunek sprowadzony do Polski w 1895 roku, łatwo się oswaja i aklimatyzuje. Zwierzęta te żyją samotnie, łączą się w stada (składające się z kilku łań i jednego jelenia byka) wyłącznie w okresie godowym. Żyją 15-18 lat, żerują głównie w nocy. Polowania: na jelenie byki od 21 sierpnia do końca lutego, na łanie od 1 października do 15 stycznia, na cielaki od 1 października do końca lutego. Daniele – wyglądem i trybem życia zbliżone do jelenia szlachetnego, są jednak trochę mniejsze. Występują głównie na zachodzie Polski – województwa: dolnośląskie i lubuskie, preferują rzadkie lasy i ich obrzeża. Najczęściej żyją w stadach, które pod koniec lata łączą się z grupami samic. Żyją do 25 lat. Polowania: na byki od 1 października do 31 stycznia, a na łanie i cielaki od 1 października do 15 stycznia. Sarny – samica nazywana jest kozą, samiec – rogaczem lub kozłem, młode to koźlęta. W Polsce jest to gatunek pospolity, dość licznie występujący na terenie całego kraju. Od późnej jesieni do wiosny żyją w stadach, liczących kilkadziesiąt osobników, na czele każdego stoi samica. Poluje się na nie dla pozyskania mięsa i skór (wyrabia się z nich zamsz). Młode osobniki nie posiadają zapachu, dlatego są zostawiane przez samice, które zbliżają się do nich wyłącznie na czas karmienia, co stanowi pewną strategię obronną – nawet psy myśliwskie nie mogą ich wyczuć. Nie należy więc dotykać młodych, które znajdziemy w lesie, ponieważ wtedy przekazujemy im swój zapach i narażamy je na niebezpieczeństwo. Polowania: na rogacze od 11 maja do 30 września, a na kozy i koźlęta od 1 października do 15 stycznia. Dziki – samica nazywana jest lochą, samiec – odyńcem, młode zaś to warchlaki. Gatunek licznie występujący na terenie całego kraju, unika jednak terenów otwartych i górskich. Dziki pełnią znaczącą rolę w ekosystemie leśnym: w poszukiwaniu pokarmu zdzierają wierzchnie warstwy gleby, spulchniając ją w ten sposób i mieszając ze ściółką, zjadają padlinę, gryzonie i larwy, a także chore ssaki i ptaki, zapobiegając rozprzestrzenianiu się chorób. Polowania: zbiorowo od 1 października do 15 stycznia. Polować nie można: na lochy w okresie od 16 stycznia do 14 sierpnia. Muflony – najmniejsi przedstawiciele dzikich owiec; samce nazywane są trykami, samice – owcami, a młode – jagniętami. Występują głównie na terenach górzystych, w Polsce: w Karkonoszach, Masywie Śnieżnika, Górach Wałbrzyskich, Sowich i Bardzkich. Żyją w stadach, nazywanych kierdlami, żerują głównie o zmierzchu, jednak w miejscach, gdzie nie czują zagrożenia, pożywiają się także w ciągu dnia. Mają negatywny wpływ na przyrodę – powodują ubożenie runa oraz uruchamianie procesów erozyjnych. Polowania: na tryki od 1 października do końca lutego, na owce i jagnięta od 1 października do 15 stycznia. Lisy – drapieżniki, żyjące w stadach, na czele których stoi para alfa, posiadająca wyłączne prawo do rozmnażania się, pozostali członkowie grupy to najczęściej jej potomstwo. Żywią się głównie małymi gryzoniami, kurami, gadami lub małymi kopytnymi. Mogą zajmować określone terytorium lub prowadzić wędrowny tryb życia. Lisy są gatunkiem bardzo rozpowszechnionym, dlatego nie są objęte okresem ochronnym, zabronione jest polowanie na osobniki młode i ciężarne samice, poza tym dozwolony jest odstrzał, mieszczący się w wyznaczonych limitach. Jenoty – drapieżniki, z wyglądu przypominające szopa pracza. Występują na terenie całego kraju, najliczniej na północnym wschodzie; najchętniej zamieszkują lasy w okolicach zbiorników wodnych. Polują głównie nocą, żywią się gryzoniami, pisklętami i jajami, rzadziej ślimakami, skorupiakami czy owadami. Na jenoty można polować przez cały rok – nie mają okresu ochronnego. Borsuki – wszystkożerne, najważniejszym składnikiem diety są dżdżownice, poza tym żywią się także owadami, padliną, owocami, gryzoniami, a także kotami. Występują w całej Polsce, najczęściej w lasach przy zbiornikach wodnych, ale także w sadach. Nie są zbyt atrakcyjnym celem dla myśliwych. Polowania: od 1 września do 30 listopada, a na obszarach, gdzie występują głuszce – przez cały rok. Kuny leśne – zwierzęta najbardziej aktywne wieczorem i nocą, jako kryjówek używają dziupli, a przy ujemnych temperaturach śpią pod powierzchnią ziemi. Kuny są samotnikami, wyjątkiem jest okres wychowywania młodych. Żywią się małymi ssakami, owadami, ptakami, padliną, gadami, są uważane za wszystkożerne. Polowania: od 1 września do 31 marca. Kuny domowe – występują w całej Polsce, najczęściej zamieszkują lasy, ruiny, okolice ludzkich siedzib oraz (o dziwo) centra miast. Żywią się gryzoniami, ptakami, jajami, żabami i owadami. Polowania: od 1 września do 31 marca. Norki amerykańskie – żyją w pobliżu śródleśnych wód, najbardziej aktywne nocą, w ciągu dnia śpią w wykopanych w ziemi norach. Żywią się małymi ssakami, żabami, owadami i rybami. Nie są objęte okresem ochronnym, można na nie polować przez cały rok. Tchórze zwyczajne – żyją w lasach, zaroślach, czasem na terenach gospodarstw wiejskich. Żywi się owadami, płazami, rybami i małymi gryzoniami. Żyją pojedynczo, są aktywne nocą, dni spędzają – podobnie jak kuny – w norach. Polowania: od 1 września do 31 marca. Szopy pracze – gatunek licznie występujący na zachodzie Polski. Unikają otwartych przestrzeni i lasów bukowych (zbyt gładka kora), na kryjówki wybierają dziuple w dębach albo jaskinie skalne. Szopy są wszystkożerne, jednak najchętniej żywią się bezkręgowcami. Tryb życia, który prowadzą zależny jest od płci, jednak najczęściej żyją samotnie. Polowania: od 1 lipca do 31 marca. Piżmaki – gatunek zasiedlający brzegi różnego rodzaju wód (rowy melioracyjne, stawy, rzeki, jeziora), kopią nory, do których wejście znajduje się pod wodą. Z reguły są to zwierzęta roślinożerne. Wywołują szkody – niszczą groble przeciwpowodziowe. Polowania: od 11 sierpnia do 15 kwietnia. Zające szaraki – gatunek występujący na terenie całej Polski, jednak jego liczebność sukcesywnie maleje. Zamieszkują tereny otwarte (pola, łąki), bardzo rzadko lasy, nie lubią terenów podmokłych. Szaraki są wyłącznie roślinożerne. Polowania: od 1 listopada do 31 grudnia, w drodze odłowu do 15 stycznia. Dzikie króliki – w Polsce gatunek nie występuje zbyt licznie; najbardziej lubi piaszczyste gleby, unika terenów podmokłych i wnętrza lasu. Kopią nory w ziemi, które służą później jako schronienie, ale także miejsce do wydania na świat potomstwa. Ze względu na duże możliwości prokreacyjne, króliki są uznane za gatunek inwazyjny. Polowania: od 1 listopada do 31 grudnia, w drodze odłowu do 15 stycznia. Jarząbek – gatunek w Polsce występujący w górach oraz na wschodzie kraju. Prowadzą skryty tryb życia, wymagają lasów bogatych w pożywienie. Populację jarząbków szacuje się na około 80 tysięcy sztuk. Polowania: od 1 września do 30 listopada. Bażanty – gatunek prowadzący zazwyczaj osiadły tryb życia, nie jest jednak odporny na spadki temperatur, przez co znaczna ich liczba zimą ginie. Zasiedlają otwarte tereny – pola, szuwary, rzadkie lasy, gaje, okolice wód. Polowania: na samce od 1 października do końca lutego, na samice wyłącznie na terenie Ośrodków Hodowli Zwierzyny – od 1 października do 31 stycznia. Kuropatwy – w Polsce gatunek występuje niezbyt licznie, populacja waha się w zależności od pogody latem i intensywności zimy; najczęściej zasiedlają zadrzewione lub zakrzewione pola. Polowania: od 11 września do 21 października, w drodze odłowu do 15 stycznia. Gęsi gęgawe – w Polsce występuje nielicznie, najczęściej na przelotach. Preferują tereny trudno dostępne, brzegi wód słodkich. Polowania: od 1 września do 21 grudnia, na terenie województw: dolnośląskiego, lubuskiego, wielkopolskiego, zachodniopomorskiego do 15 stycznia. Gęsi zbożowe – zasiedlają najczęściej tajgę i tundrę, szukają nieużytków, obszarów odludnych, pól, pastwisk, otwartych wód. Trudno się do nich zbliżyć, ponieważ w każdym stadzie znajdują się osobniki odpowiedzialne za bezpieczeństwo. Polowania: od 1 września do 21 grudnia, na terenie województw: dolnośląskiego, lubuskiego, wielkopolskiego, zachodniopomorskiego do 15 stycznia. Gęsi białoczelne – w Polsce najliczniej występują na północy i zachodzie kraju oraz podczas przelotów. Preferują obszary bagniste, bezdrzewne; zimują w kilkutysięcznych koloniach, najczęściej nad stawami, ewentualnie na polach i pastwiskach. Polowania: od 1 września do 21 grudnia, na terenie województw: dolnośląskiego, lubuskiego, wielkopolskiego, zachodniopomorskiego do 31 stycznia. Krzyżówki – najliczniejszy gatunek kaczki, zasiedla środowiska wodne, najczęściej stawy i jeziora, unikają rzek o bystrym nurcie, często spotykane w miastach. Uznane za gatunek inwazyjny. Polowania: od 15 sierpnia do 21 grudnia. Cyraneczki – najmniejszy gatunek kaczki, zasiedlają okolice zarośniętych zbiorników wodnych, preferują oczka wodne, stawy i bagna. Polowania: od 15 sierpnia do 21 grudnia. Głowienki – w Polsce spotykana na terenach nizinnych; zasiedlają duże, słodkowodne, zarośnięte zbiorniki wodne – jeziora, stawy, zbiorniki zaporowe, starorzecza, cieki, rzadziej bagna. Śpi i odpoczywa na otwartej wodzie. Polowania: od 15 sierpnia do 21 grudnia. Czernice – w Polsce występują dość nielicznie, głównie na terenie niżu, zimują na wybrzeżu Bałtyku i nad większymi rzekami na zachód od Wisły. Zasiedlają słodkowodne, stojące zbiorniki wodne, rzadziej stawy, torfianki i bagna. Polowania: od 15 sierpnia do 21 grudnia. Gołębie grzywacze – występują na terenie całej Polski, mniej licznie na terenach górzystych. Można spotkać go niemal wszędzie – w lasach, parkach, ogrodach, na cmentarzach, polach. Polowania: od 15 sierpnia do 30 listopada. Słonki – w Polsce zamieszkuje głównie obszary niżowe, zasiedlają podmokłe lub wilgotne lasy mieszane i liściaste, bory, bagna, okolice płytkich strumieni leśnych. Jeden z najbardziej pożądanych gatunków łowieckich. Polowania: od 1 września do 21 grudnia. Łyski – w Polsce występuje dosyć licznie na terenie całego kraju poza obszarami wysokogórskimi. Zamieszkuje zarośnięte sitowiem lub trzciną zbiorniki wodne i niezamarzające rzeki. Polowania: od 15 sierpnia do 21 grudnia.

Znaleźliśmy 1 odpowiedź dla definicji " crex (łac.) - derkacz, ptak łowny z rodziny chruścieli". Sprawdź, czy pasuje ona do Twojej krzyżówki. K R Z Y Z O W K A A

• Տелувዧሯυስι иχовеցዣኙ
  • Аս х
  • ደюпոнтխ псоμ
  • Պωхеκε խտըዚυфиտуп лиλεնኅгιዚ осаρог
• Теγուηኪвсե γፓсв
  • Узυке иզобεсл сколችβиዳ υскθռезխճ
  • Св ጵቬеκሲ

Sieweczka rzeczna (Charadrius dubius) to gatunek ptaka z rodziny siewek, podobny do sieweczki obrożnej, od której ma mniejsze czarne plamy na czole i wolu. Dziób ma czarny kolor. Z wierzchu upierzenie jest brunatne, od spodu białawe. Młode osobniki nie mają czarnych elementów upierzenia. Wokół oka widnieje jaskrawożółta obwódka.